حکایت های من...
آمدم ...بنویسم ...آنچه خاک می خورد در این بی نهایت فکرم...حکایت های من...
آمدم ...بنویسم ...آنچه خاک می خورد در این بی نهایت فکرم...طفلکم...
گاهی که دلم تنگ میشود از غروبی دلگیر از مهتابی غمگین و از صدای بوم خرابات
کمر به قتل ثانیه ها می بندم .شاید خون ثانیه ها در رگ دقایق جاری شود ومعجزه ای !!!
امشب چشم به آسمان دوختم تا شاید طفلکم با تماشای ستاره ها آرام بگیرد و
من شاهد ضجه ها و گریه های شبانه اش نباشم .ولی افسوس که حتی این کوکبان
درخشان برای این طفل ارمغانی چز دلتنگی و تنهایی ندارند .آخر دورترینش که حتی
درخششی ندارد آنٍٍ من است . میدانی طفلکم چه می خواهد ؟چه میگوید ؟؟؟
میگوید حرفی نزن...تنها نگاه کن!!!رقص بلور بر پیکر احساس.........
زمانی در تٌنگ اعتماد زیبا بود و درخششی داشت چشم نواز ولی حالا چه ؟؟؟
از من می خواهد بگویمش خانه دوست کجاست ؟ قلب بی کینه و پر مهر کجاست ؟
و من مات و مبهوت با هزاران حسرت طفلکم را تنگ در آغوش کشم و گویمش این پاسخ
طفلکم می پرسی خانه دوست کجاست؟؟ من نگاهم به سماء .آسمان سخت گریست
رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید و به...
انگشت نشان داد سپیداری خشک و گفت... نرسیده به درخت خانه بود پر از
مهر و صفا .آنچه تو می خواهی ولی افسوس چنان صاعقه ای خورد بر این
قصر بلور که همه مهر و صفا به یکباره بسوخت . طفلکم باز پریشان شد و گفت
دیگر از هیچ نگو .زندگی زیبا نیست .زندگی گور دل است .زندگی آنٍ تو نیست
قلب من تند تپید دست من میلرزید. طفلک صد پارم در سکوتی سنگین بغض خود را بلعید
و من برای آرام کردنش همراه با گریه های شبانه ام این لا لایی را در گوشش زمزمه
میکنم شاید آرام بگیرد ولختی بیاساید ولی نه لالایی من آرامشی به همراه ندارد
لالا لالا بخواب نازم که فردا من نخواهم بود
بخواب ای بال پروازم که فردا من نخواهم بود
بخواب ای کودک نازم بخواب ای ساز و آوازم
بخواب با غصه دم سازم که فردا من نخواهم بود
خدایا حکمتت را شکر چه صبر و طاقتی داری
ولی این طفل صد پارم دگر فردا نخواهد بو د
لالا لالا بخواب نازم که من فردا نخواهم بود...
که من... تنها ترین تنها دگر فردا نخواهم بود
....
پاسخم دهید......
دیگر چگونه طفلک وجودم به رقص بر خواهد خواست و گیسوان کودکی اش را
در آب های جاری رها .زمانی که نه فریاد رسی است نه همراهی
نه عشق و نه دلخوشی .تمام آرزو ها چال شد در کویری دور و خشک
و حال به یاد آرزوهایم سکوتی کنم رساتر از فریاد.
آهای.... با شمایم مترسگ های بی روح و سرد در کالبد آدمی به کدامین جرم
حکم صبرم دادید؟؟؟ به جز عاشقی جرمم چیست؟!!؟.
آه... یادم رفت چه جرمی سنگین تر از این.پس چرا حکم مرگم را صادر نمی کنید
شما که نه دل دارید نه احساس چالم کنید در گورستان آرزوها همان کویر سرد
من آماده ام و به این کودک شیطان و بازی گوش درونم می آموزم هرگز فریب
آب روان و باد وزان را نخورد.آخر تمامش سراب است .پس طفلکم را در حصار
سینه ام دفن خواهم کرد و سمفونی مرگ را در گوشش زمزمه ..........
آرام بخواب طفلکم آرام....دنیا دیدنی نیست .بگذار و بگذر و ای کاش ....
کاش همیشه تاوان باختن درقمار زندگی فقط چند لحظه اندیشه بود
ختم کلام اینکه:
وقتی واقعیت ها , آدم را فریب بدهند چه کار می شود کرد؟
روزگاریست که حقیقت هم لباسی از دروغ بر تن کرده است
و راست راست توی خیابان راه می رود
عشق نشسته است کنار خیابان , کلاهی کشیده بر سر و دارد گدایی می کند
و مرگ , در قالب دخترکی زیبا , گلهای رز زرد می فروشد
و رزد نشان نفرت است و من .. خسته از تکرار چنین حقیقتی
تشکر از مجید خان و علی اقا بابت عکس و آهنگ ممنوننننن 
دل من...
بسترم صدف خالی یک تنهاییست و تو چون مروارید گردن آویز کسان دگری
چشم من محو جمال مه توست...چشم تو پر ز تنفر و نگاهی گنگ است
دست من پر ز نیازو همه مهر...دست تو سرد و فقط تو خالیست
عاشقت گشتم و جان در ره این عشق دهم... که چه زیبا بود این جان دادن
بازیم دادی و تنها به هوس پیوستی ؟!؟ وقت رفتن به اشارت به نیاز...
گفتمت :گنه این دل بیچاره چه بود؟؟؟ گنه چشم و دل و دست پر از مهر چه بود؟؟
بستری را که برایت صدفی پر دٌر بود ...بین که اینک ...
اشک چشمم شده همبستر این مروارید.
بوی عطر تو هنوزم به فضا می پیچد... عطر یاس و گل نرگس به چه خوش میپیچد
تو بدان که هنوزم که هنوز در این خانه به رویت باز است...
قلب من با دل تو قربتش طولانیست... ولی افسوس دلت با من نیست
نازنینم: گل من... همه زندگیم به فدای رخ توست
با همه جور و جفا من هنوزم مستم...مست یک باده که مدهوش و خرابم کرده
یاد این جمله بیفتادم باز:کاش انسان به جای دیوار یکسره پل می ساخت
پلی از عشق و وفا .. مهر و صفا و معلق همه جای دنیا
نازنینم : جسم من پلی از عشق شود... زیر پایت و تو راحت بگذر
خواه تنها ...خواه با هر که دلت می خواهد
تو فقط لطف کن و وقت گذر گام خود نرم و آهسته گذار...
آخر این صد پاره به جفایی بند است... التماست کنم آرام گذر
آرزویم همه خوشبختی توست...تو فقط خوش باش و....
من... تما شا گر این خوشبختی... آه که چه جان سخنم من
نازنینم :قسمت می دهم این عشق ز من باز نگیر...
یاد تو ... خا طره ات همدم این تنهاییست
تو فقط لطفی کن و به گاهی کوتاه از این پل بگذر...
و من منتظرمممم... همین ما را بس
ز دنیایی که مردمانش عصا از کور میدزدند
من از خوش باوری... آنجا محبت جستجو کردم ..........مسخرست نهههههههه؟؟؟؟