عبرت یا دیوانگی...

آمدم گویم به تو بازیچه ام درعاشقی                  آمدم دانی چرا تنها شدم در عاشقی

گویمت شرح جفا عشقی خطا روحی فنا             گویم از عشقی عمیق دردی فجیع روحی لطیف

گویمت روزی بهاری زیر باران دیدمش             همچو رعدی آمد و قلبم تپید و خواندمش

تا نگاهم با نگاهش شد تلاقی قلب من                 لا جرم آهی کشید و گفت ای صد پاره من

عقل طردم کرد از این عشق اما پس زدم            چون دلم پر می کشید و من دگر گم گشته ام

شد حکایت عشق من اما چه سود از عاشقی        چون که دیدم گشته ام بازیچه ای در عاشقی

عشق من هرگز نشد همراه و همدرد و انیس         من شدم تنهای تنها با دل گمگشته ریش

تا به او گفتم چرا جور و جفا با حال زار           خنده ای کرد و بگفت کو حال زار کو عشق پاک

قلب و روحم لطمه خورد از این جفا از این خطا

تازه فهمیدم که سوز قلب من بهر چه بود           تازه فهمیدم که نهی عقل من بهر چه بود

شد برایم عبرتی عاشق شدن دیوانگیست            گر چه این دیوانگی ارزد به هر چه زندگیست

عاشقی دیدم که خندید و بگفت با حال زار          گر چه گشته خانه ام ویرانه اما این بدان

عاشقی و حال زار ارزد به هر کون و مکان      حال گویم با شماهر چند عشقم رفت ز کف

لا جرم گویید عاشق ماندنم دیوانگیست              نیک میدانم که این عشق و وفا دیوانگیست

مانده ام حیران چرا : انتخاب اولم غالب شد و عقلم رمید... قلبم تپید... عشقم...